نماز رزمندگان و همه غریبان

مهرهای ناتمامای کاش خدا در دل آدمیان مهری جز مهر خود راه نمی داد اما شگفتا که خدا این گونه نخواسته و مهر آدمیان به دل آدمی رخنه می کند و آنجا را برای مدتی آشیانه خود می سازد و بعد از مدتی همانند پرندگانی که به سرزمین های دیگر کوچ می کنند و حتا پشت سر خود را نمی نگرند و پاک آنجا را فراموش می کنند، این دل ها رها کرده، وقعی به آن نمی نهند!! گو اینکه ما آدمیان در این زمینه این پرندگان را الگوی خود قرار داده ایم در عین حال که ادعا داریم که اشرف مخلوقاتیم و ما مسلمانان مدعی اطاعت از پیامبری هستیم که وقتی مهر حلیمه سعدیه و فاطمه بنت اسد را در دل گرفت هرگز فراموشان نکرد و نگفت که اکنون پیامبر عالگیر شده ام و مرا چه نیاز به اینان و فرصتی نمانده که به آنان اختصاص دهم؟! اگر چنین می گفت یقین بدانید که این اندازه عالمگیر نمی شد. بله او مانند آن پرندگانی که مدتی همسایه دلداده درختی می شوند و در آن لانه می کنند، نبود که به هنگام هجرت آنجا را پاک از یاد ببرد بلکه حتا آنگاه که با معراج به عرش الاهی رفت این دو بزرگوار را فراموش نکرد و هرگز عشق و مهر اول را از یاد نبرد و آن را به چیزی عوض نکرد. آری او در عشق و مهر اول باور نداشت که عشق های جدید مهرهای نخستین را از بین می برند و تا زنده بود به مهرها و عشق های نخستین در نظر و ذهن و روان و عمل پای بند ماند.نمی دانم چرا در روزگار ما این مهرها و عشق ها بجد گرفته نمی شوند و زود فراموشمان می شود که آن درختی که مهر ما روزگاری روی آن آشیانه کرده بود اصلاً وجود داشت؟ مگر با گذر زمان خوبی ها و بدی ها و مهرها و عشق ها و خاطرات از بین می روند؟ پس چرا حتا نیم نگاهی به پشت سرمان نمی کنیم؟... و خدا را سپاس می گویم که توفیق این را به من داد که چنین نباشم! نیک ب, ...ادامه مطلب